Historia Mszy św.

    Mszę świętą ustanowił Chrystus Pan przed swoją śmiercią krzyżową, w Wielki Czwartek. Przekazy źródłowe o liturgii pierwszych wieków są skąpe. Wiadomo, że Msze były odprawiane w katakumbach, a za uczestnictwo w nich groziła śmierć męczeńska. Wielka ilość męczenników za wiarę z tamtego okresu wskazuje, że obrządek Mszy musiał wyrażać głębokie oddanie Majestatowi Bożemu, skoro udział w nim często kosztował życie. 

    Począwszy od edyktu mediolańskiego (313 r.) kiedy to chrześcijanie uzyskali wolność wyznawania wiary, sytuacja sprzyjała nie tylko powstawaniu stałych i nowych miejsc kultu, ale i wzbogacaniu i zróżnicowaniu obrządków liturgicznych. 

    Z czasem, zwłaszcza po rewolucji protestanckiej, w celu  przekazywania nienaruszonej wiary i uniknięcia błędów stała się konieczna weryfikacja formularzy mszalnych. Dokonał jej papież św. Pius V po Soborze Trydenckim.

 Bullą "Quo primum tempore" z dnia 14 lipca 1570 r. papież św.Pius V 

- ustanowił wieczny Kanon Mszy Świętej i wprowadził jednolity obrzęd Mszy świętej mający odtąd obowiązywać po wsze czasy w całym Kościele katolickim.

 [...] i przez tę obecną Konstytucję, która będzie mieć moc prawną po wsze czasy, nakazujemy i polecamy, pod groźbą kary Naszego gniewu, aby nic nie było dodane do Naszego nowo wydanego Mszału, nic tam pominięte, ani cokolwiek zmienione...Żaden biskup, administrator, kanonik, kapelan lub inny ksiądz diecezjalny, lub zakonnik... nie może być zobowiązany do odprawiania Mszy św. w inny sposób, niż przez Nas polecono... a niniejsza Konstytucja nigdy nie może być unieważniona lub zmieniona, ale na zawsze pozostanie ważna, i będzie mieć moc prawną... - Bulla Quo primum tempore św. Piusa V 

  Św. Pius V nie stworzył czegoś nowego, dokonał jedynie roztropnego wyboru takiego czy innego tekstu dla tej czy innej modlitwy, gdyż używano wtedy różnych mszałów. Przez wszystkie wieki papieże wyrażali szczególną troskę o piękno i prawdy wiary zawarte w liturgii Mszy św. wszech czasów tj. celebrowanej w klasycznym rycie rzymskim.

Tak działo się aż do drugiej połowy XX wieku, kiedy to po Soborze Watykańskim II (1962-1965) papież Paweł VI w 1970 roku przyjął dla Kościoła nowy Mszał, całkowicie zmieniony w swej istocie, a odprawiania Tridentiny zabroniono pod groźbą kar dyscyplinarnych. Ołtarze, śpiew gregoriański zostały usunięte z naszych świątyń i zastąpione nowym sprotestantyzowanym rytem (Novus Ordo Missae) i stołami, dla podkreślenia charakteru uczty. Ołtarze - symbol Chrystusa Pana wyrzucono z kościołów lub ucięto im mensy ołtarzowe.

Liturgia Pawła VI obowiązująca od 1970r. zrywała z Tradycją Apostolską. 

Kapłan już nie klęczy przed ołtarzem, ale jest odwrócony do ołtarza i tabernakulum plecami. W rezultacie cześć dla Bożego Majestatu i poczucie sacrum zastąpiono indywidualną kreatywnością. Kult Boży zastąpiono kultem człowieka, gdyż kapłan już nie modli się zwrócony do Pana Boga (do krzyża), tylko do zgromadzenia wiernych.

 

Ingerencja w Mszę Świętą była zachwianiem sensu kapłaństwa:

Aby upadła wiara, aby zdewaluować kapłaństwo, aby poniżyć Najświętszy Sakrament i doprowadzić do powszechnych praktyk profanacji Ciała Pańskiego jakie dziś praktykuje cały świat, trzeba było zachwiać kolumnę Świętej Liturgii, a inne cegiełki budowli Kościoła, w tym prawo kanoniczne, oderwane od Liturgii w klasycznym rycie rzymskim, zaczęły się walić kolejno, jak piony domina, konsekwentnie i po kolei. Dlatego Liturgia Świętej Tradycji Rzymskiej Kościoła jest tak ważna, bo ona sama podtrzymuje gmach jakim są kościelne prawa, obyczaje i dogmaty. Bez kolumn Świętej Liturgii wszystko upada.

Po zmianie Liturgii doszło do zmiany Prawa Kanonicznego. Przez 2 tysiące lat Komunię Świętą mogli rozdawać tylko diakoni, a z reformą stworzono funkcję „nadzwyczajnych szafarzy”, mężczyzn i kobiet świeckich, niepoświęconych, którym dozwoliło się na dotykanie Najświętszego Sakramentu. To m.in. podważyło wiarę w dogmat o realnej obecności Chrystusa w Najświętszym Sakramencie. Był to sposób na zniszczenie sacrum i na zabicie wiary katolickiej.

Od wprowadzenia liturgii Pawła VI zaczął się więc upadek wszelkich praw kościelnych i obyczajów, rozluźnienie dyscypliny kościelnej, umieranie wiary. 

 

 

Najprostszym i najpewniejszym sposobem na odbudowanie wiary, ustaw kościelnych, obyczajów, było i jest przywrócenie Mszy św. trydenckiej (łacińskiej). 

W 2007 r. papież Benedykt XVI motu proprio Summorum pontificum "uwolnił" więc Mszę św. i potwierdził, że każdy kapłan obrządku łacińskiego może odprawiać Mszę świętą według Mszału św. Piusa V. Msza św. wszech czasów jest bowiem źródłem, z którego wynika cała moc Kościoła.

Dlatego, aby pozbawić Kościół mocy, należało pozbawić liturgię jej tradycyjnych korzeni. Jeśli bowiem liturgia nie ma umocowania w Tradycji katolickiej ( o Tradycji więcej w zakładce „Zasady wiary”), a uzgadnia się ją z herezją protestancką, czy judaistyczną, traci moc pochodzącą z obiektywnej prawdy, którą zabezpieczała Tradycja od Świętych Apostołów Piotra i Pawła.

 

 

Papież Franciszek  motu proprio Traditionis custodes z 16 lipca 2021r praktycznie zabronił sprawowania Mszy Świętej wszech czasów.

Powrót do Świętej Tradycji przede wszystkim w teocentrycznej Mszy Świętej i tradycyjnych nabożeństwach Kościoła było i jest koniecznym warunkiem odnowy wiary i wszelkich kościelnych praw.

Kto znosi prawo ojców, na życie i na śmierć niech będzie przeklęty. - Prawo Kanoniczne Świętych Apostołów 12. (Lex canonica sanctorum apostolorum 12).

Obecnie według motu proprio papieża Franciszka Traditionis custodes udział w ofierze Mszy św. w klasycznym rycie rzymskim jest dla wiernych utrudniony niekiedy zabroniony, w zależności od decyzji biskupów. Wierni, którzy chcą uczestniczyć w tej Mszy św. w zasadzie mogą liczyć tylko na celebrację w kaplicach Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X.

Tradycja Kościoła Katolickiego a Traditionis Custodes. Dlaczego Tradycja Kościoła Katolickiego jest tak ważna?- red. Paweł Lisicki    

 

 

    Bractwo Kapłańskie św. Piusa X trwa od początku przy tradycyjnym rycie Mszy św. Założyciel Bractwa abp Marcel Lefebvre po Soborze Watykańskim II nie zgodził się na Novus Ordo Missae, nigdy jej nie odprawił. Zgodnie z prawem kanonicznym powołał do istnienia Bractwo Kapłańskie św. Piusa X, które  przechowuje ją jako największy skarb Kościoła. Tak więc to abp. Marcel Lefebvre uratował serce naszej wiary - Mszę świętą w klasycznym rycie rzymskim, przepiękną Tridentinę i to, co z nią wiąże się nierozerwalnie - nieskażoną doktrynę naszej wiary.